Czynniki środowiskowe i osobowościowe u dzieci z jąkaniem

Czynniki środowiskowe i osobowościowe u dzieci z jąkaniem

Niektórzy naukowcy zajmujący cię jąkaniem (Ratner, Guitar) zauważyli, że istnieje coś w rodzaju podatności dzieci jąkających się na styl komunikacji rodziców. Myśl ta może sugerować, że interakcja rodzic-dziecko jest jedną z kilku kluczowych zmiennych mających wpływ na jąkanie. Pojawiła się również sugestia, że jąkanie u dziecka może spowodować u rodziców zmianę stylu komunikowania się z dzieckiem, prawdopodobnie wynika to ze zwiększonego niepokoju wywołanego niepłynnością mowy.

Istnieją dowody na to, że zmiany w sposobie komunikowania się rodziców dzieci z jąkaniem, mogą mieć wpływ na jego częstotliwość u niektórych zwłaszcza wrażliwych dzieci. Lęki rodzica o dziecko mogą mieć wpływ choć nie zawsze na wzrost jąkania. Istnieją badania, które potwierdzają, że obawy rodziców w interakcjach z dzieckiem z jąkaniem są większe niż z dzieckiem mówiącym płynnie; co oznacza, że u rodziców dzieci z jąkaniem poziom lęku jest wyższy.

Jeśli rodzic jest bardzo zaniepokojony, dziecko to odczuwa i odpowiednio reaguje. Jeżeli rodzice są lękowi – na przykład mama bardzo boi się psów lub kotów to ten lęk świadomie lub mniej świadomie przekazuje swojemu dziecku. Można rozważyć, czy zdarza się, że reakcja otoczenie na jąkanie się u dziecka wywiera wpływ na jego świadomość problemu i stosunek do samego siebie oraz wiarę w swoje możliwości jako mówcy. Rodzina jest systemem wzajemnie połączonych naczyń i współzależnych jednostek, gdzie zachowanie jednego człowieka ma wpływ na pozostałe osoby.

Dla rodziców bardzo ważne jest, aby ich obawy o dziecko i lęki nie były przez terapeutów ignorowane. Jeżeli rodzice dobrze zrozumieją czym jest jąkanie ich dziecka oraz na czym polega ich istotna rola w terapii, to poziom ich niepokojów się obniża.

Istotne jest, aby rodzice zrozumieli, że terapeuta jest ich sprzymierzeńcem w terapii jąkającego się dziecka. Pomagamy rodzicom rozpoznać zrozumieć uzasadnić ich własne emocje, które mogą mieć wpływ na zachowanie dziecka; dostarczamy im też narzędzi do radzenia sobie z trudnościami, z którymi się zgłaszają. To pozwala wprowadzić zmiany, dzięki którym będą umieli dokonać zmian w otoczeniu dziecka i odpowiednio reagować na potrzeby jego potrzeby dziecka.

DRODZY RODZICE – TERAPEUTA JEST WASZYM SPRZYMIERZEŃCEM

 

Depresja u dzieci i młodzieży: kluczowe informacje dla rodziców i opiekunów

Depresja u dzieci i młodzieży: kluczowe informacje dla rodziców i opiekunów

Depresja jest jednym z najpowszechniej występujących zaburzeń psychicznych u dzieci i młodzieży. W ciągu ostatnich lat obserwujemy wzrost liczby młodych ludzi zdiagnozowanych z tym schorzeniem. Czym jest depresja, jakie są jej objawy i kiedy warto szukać pomocy?

Czym jest depresja?

Depresja to zaburzenie nastroju charakteryzujące się trwałym obniżeniem nastroju, uczuciem smutku i zniechęcenia. Choć każdy z nas może czasem czuć się przygnębiony, prawdziwa depresja trwa dłużej i wpływa na codzienne funkcjonowanie osoby dotkniętej tym schorzeniem.

Objawy depresji u dzieci

U najmłodszych objawy depresji mogą być trudniejsze do zidentyfikowania niż u dorosłych. Wśród nich wyróżniamy:

• Zmniejszone zainteresowanie zabawą i codziennymi aktywnościami,
• Problemy z jedzeniem i snem,
• Wycofanie się z kontaktów z rówieśnikami,
• Nagłe wybuchy złości i płaczu,
• Wyrażane uczucia beznadziejności i smutku.
• Objawy depresji u młodzieży

W okresie dojrzewania objawy depresji mogą przybrać nieco inny charakter:

• Stałe uczucie smutku, beznadziejności, uczucie pustki,
• Utrata zainteresowania hobby i ulubionymi aktywnościami,
• Problemy z koncentracją i skupieniem uwagi,
• Zmiany w zachowaniu – nadmierna drażliwość, agresja,
• Zmiany w apetycie i wzorcach snu,
• Unikanie kontaktów z rówieśnikami, izolacja,
• Wyrażanie myśli samobójczych lub fascynacja śmiercią.

Kiedy szukać pomocy specjalisty?

Rodzice i opiekunowie powinni być czujni i obserwować zachowanie dziecka czy nastolatka. Jeżeli objawy depresji utrzymują się dłużej niż 2 tygodnie, konieczne jest skonsultowanie się ze specjalistą. Szczególnie niepokojące są:

• Wyrażane przez dziecko myśli o śmierci czy samobójstwie,
• Drastyczne zmiany w zachowaniu, nastroju lub wzorcach snu,
• Problemy w funkcjonowaniu w szkole,
• Wycofanie się z kontaktów społecznych.

Jak rozmawiać z dzieckiem, u którego podejrzewamy depresję?

 

Rozmowa z dzieckiem, u którego podejrzewamy depresję, wymaga empatii, cierpliwości i otwartości. Pamiętajmy, że depresja może być dla dziecka trudna do zrozumienia i wyrażenia, dlatego ważne jest, aby podchodzić do tematu z dużą wrażliwością.

 

Oto kilka wskazówek, które mogą pomóc w nawiązaniu rozmowy:

 

1. Zapewnij odpowiednie otoczenie

Znajdź spokojne miejsce, w którym dziecko poczuje się bezpieczne i nie będzie zakłócane. Upewnij się, że jesteście nieprzerwani i skupieni tylko na sobie.

 

2. Zacznij od ogólnych pytań

Możesz zacząć od prostych pytań, jak „Jak się dzisiaj czujesz?” lub „Zauważyłam/eś, że ostatnio jesteś bardziej zamyślony/a. Co się dzieje?”.

 

3. Bądź cierpliwy

Daj dziecku czas na odpowiedź. Może potrzebować chwili, aby zebrać myśli lub zdecydować się na podzielenie się swoimi uczuciami.

 

4. Słuchaj aktywnie

Kiedy dziecko mówi, bądź w pełni obecny. Unikaj przerywania, daj dziecku wiedzieć, że jesteś zainteresowany tym, co ma do powiedzenia, i że jesteś tam, aby pomóc.

 

5. Nie minimalizuj uczuć

Unikaj stwierdzeń typu „To tylko etap” lub „Przejdzie ci”. Takie komentarze mogą sprawić, że dziecko poczuje się niezrozumiane i zniechęcone do dalszego dzielenia się swoimi uczuciami.

 

6. Zachęcaj do wyrażania uczuć

Pomóż dziecku nazywać jego emocje i uczucia, pytając na przykład: „Czy czujesz się smutny/na?” lub „Czy coś cię martwi?”.

 

7. Unikaj winy

Nie obwiniaj siebie ani dziecka za jego uczucia lub symptomy depresji. Zamiast tego skup się na tym, co możesz zrobić, aby pomóc.

 

8. Proponuj pomoc

Zaproponuj wsparcie, które może pomóc dziecku radzić sobie z trudnościami. Może to być terapia, wsparcie w szkole lub rozmowy z innymi dorosłymi, którym dziecko ufa.

 

9. Zachęcaj do aktywności

Zaproponuj spędzenie razem czasu na świeżym powietrzu, uprawianie sportu lub jakieś wspólne zajęcie, które może pomóc w poprawie nastroju.

 

10. Nie bagatelizuj zagrożenia samobójczego

Jeśli dziecko wyraża myśli samobójcze, traktuj je poważnie. Zgłoś się po profesjonalną pomoc niezwłocznie.

 

Pamiętaj, że rozmowa z dzieckiem o depresji może być trudna, ale jest niezbędna. Wykazując się empatią, wsparciem i otwartością, możesz pomóc dziecku w radzeniu sobie z tym trudnym okresem w życiu. Jeżeli masz wątpliwości co do stanu psychicznego swojego dziecka, zawsze warto skonsultować się ze specjalistą.

Depresja u dzieci i młodzieży jest poważnym schorzeniem, które może mieć długotrwałe konsekwencje dla zdrowia psychicznego w dorosłym życiu. Ważne jest, aby być czujnym i reagować na ewentualne objawy, szukając wsparcia u specjalistów w dziedzinie zdrowia psychicznego.

Jeżeli chcesz skonsultować zachowanie swojego dziecka lub nastolatka zapraszam do kontaktu.