Wpływ Nowoczesnych Mediów na Zdolność Koncentracji u Dziec

 

Koncentracja uwagi jest jedną z kluczowych umiejętności, którą dzieci rozwijają w pierwszych latach życia. Jest to zdolność do skupienia się na określonym zadaniu lub aktywności przez określony czas, ignorując jednocześnie rozpraszające bodźce. Ta zdolność rozwija się stopniowo, począwszy od krótkotrwałego skupienia na prostych zadaniach, aż do dłuższego koncentrowania się na bardziej złożonych czynnościach.

 

Rozwój Koncentracji Uwagi u Dzieci

W początkowych latach życia, zdolność do koncentracji rozwija się poprzez interakcję z otoczeniem, zabawę i naukę. Dzieci uczą się skupiać uwagę poprzez zabawy edukacyjne, czytanie książek, rozwiązywanie zagadek i inne aktywności, które angażują ich umysł. Rodzice i opiekunowie odgrywają tu kluczową rolę, zachęcając dzieci do skupienia i cierpliwego rozwiązywania problemów.

 

Wpływ Mediów Społecznościowych na Zdolność Koncentracji Uwagi u Dzieci

W ostatnich latach znacząco wzrosła popularność krótkich formatów wideo, takich jak TikTok Reels czy YouTube Shorts. Te media oferują treści, które są szybkie, łatwo przyswajalne i często bardzo angażujące. Jednakże, istnieje rosnące zaniepokojenie, że te krótkie formaty mogą negatywnie wpływać na zdolność dzieci do długotrwałego skupienia uwagi.

 

Jak Tik Tok i Rolki programują zdolność skupiania uwagi dzieci?

Krótkie filmy na platformach społecznościowych często trwają nie dłużej niż 15-30 sekund, co odpowiada krótkotrwałemu skupieniu uwagi. Dzieci, spędzając dużo czasu na oglądaniu takich treści, mogą stopniowo tracić zdolność do koncentracji na dłuższe okresy. Zamiast rozwijać umiejętność skupienia na złożonych zadaniach, ich uwaga jest „programowana” na szybkie przetwarzanie krótkich bodźców. Takie zmiany w zdolnościach koncentracji mogą mieć długofalowe konsekwencje dla rozwoju dzieci. Może to wpłynąć na ich sukcesy w szkole, zdolność do rozwiązywania złożonych problemów, a także na ogólną zdolność do skupienia się na jednym zadaniu przez dłuższy czas.

 

Chociaż media społecznościowe i krótkie formaty wideo mają swoje miejsce w nowoczesnym świecie, ważne jest, aby rodzice i opiekunowie byli świadomi potencjalnych negatywnych skutków, jakie mogą one mieć na zdolność koncentracji u dzieci. Zachęcanie dzieci do różnorodnych form aktywności, które rozwijają długotrwałą koncentrację i skupienie, jest kluczowe dla ich zdrowego rozwoju umysłowego.

Czynniki psychologiczne a jąkanie

Wieloczynnikowa koncepcja jąkania łączy w sobie wyniki badań naukowych i wieloletnie doświadczenia praktyczne co pozwala zauważyć problemy ważne dla wyjaśnienia przyczyn jąkania, jego przebiegu i prawdopodobieństwa utrzymywania się.
Ostatnio w badaniach naukowych badano związek pomiędzy cechami osobowościowymi a występowaniem jąkania u dzieci. Badania naukowe wykazują, iż dzieci z jąkaniem są bardziej impulsywne i wykazują większą reaktywność na bodźce środowiskowe; trudniej przystosowują się do zmian i nowych sytuacji; są mniej zdolne do panowania nad emocjami, gdy są czymś podekscytowane, trudniej wracają do stanu równowagi. Są bardziej niespokojne, introwertyczne, wrażliwe, wycofane i nieśmiałe, niepewne siebie, lękliwe i mniej chętne do nowych wyzwań.
(Nicholas i in.2006).

Czynniki osobnicze mogą odgrywać ważną rolę w rozwoju jąkania. Dzieci wrażliwsze, bardziej reaktywne mają często wcześnie bardzo dobrą świadomość swoich problemów z niepłynnością. Są wobec siebie bardziej krytyczne, co z wiekiem się pogłębia.
Adekwatna terapia skoncentrowana na specyfice temperamentu i osobowości każdego dziecka, zazwyczaj przynosi bardzo dobre skutki w upłynnianiu jąkania.

Rozwój mowy a zaburzenia artykulacji

Rozwój mowy a zaburzenia artykulacji

Czy jako rodzice, kiedykolwiek zastanawialiście się, jak ważne są pierwsze lata życia w rozwoju mowy naszych dzieci? Jako specjaliści w dziedzinie logopedii, często podkreślamy, że fundamenty komunikacji kładzione są właśnie wtedy. Kłopoty z artykulacją, czyli precyzyjnym formowaniem dźwięków mowy, mogą być dla dziecka przeszkodą nie tylko w komunikacji, ale także w nawiązywaniu relacji z rówieśnikami. Czy wiemy, jak rozpoznać pierwsze oznaki problemów i jak im przeciwdziałać?

 

Rozwój mowy w kontekście wieku dziecka

Obserwując maluchy, często z zachwytem śledzimy, jak z niezrozumiałego gaworzenia ewoluują w małych mistrzów słowa. Proces ten jednak nie zawsze przebiega gładko. Zdajemy sobie sprawę, jak różnorodne są etapy, na których dziecko uczy się nowych dźwięków i słów? Rozróżniamy tu m.in. fazę gaworzenia, pierwszych słów, a następnie zdań. W każdym z tych etapów mogą pojawić się specyficzne wyzwania. Czy potrafimy je zidentyfikować?

 

Zaburzenia artykulacji – co to takiego?

Nie każde dziecko, które późno zaczyna mówić, ma zaburzenia artykulacyjne. Czym zatem są te zaburzenia? To przede wszystkim trudności w prawidłowym tworzeniu dźwięków mowy, co może wynikać zarówno z czynników fizjologicznych, jak i emocjonalnych. Dlaczego zatem czasem lekceważymy pierwsze sygnały, zamiast podjąć kroki ku diagnozie i terapii?

Metody wspierające prawidłową artykulację

Jako rodzice czy opiekunowie często czujemy się bezradni, widząc trudności naszych pociech. Co możemy zrobić, aby im pomóc? Istnieje wiele ćwiczeń i zabaw edukacyjnych, które stymulują rozwój mowy. Ale czy zastanawialiśmy się, jak dostosować te metody do indywidualnych potrzeb naszych dzieci, aby wspieranie ich mowy było nie tylko skuteczne, ale i przyjemne?

 

Kiedy szukać pomocy specjalisty?

Nie każda wada wymowy wymaga interwencji logopedy. Czasem jednak opóźnienie w rozwoju mowy może być sygnałem poważniejszych problemów, takich jak zaburzenia słuchu czy neurologiczne. Jak zatem rozpoznać moment, kiedy powinniśmy poszukać profesjonalnej pomocy?

Kluczem jest obserwacja i reakcja na wszelkie niepokojące sygnały. Dlaczego? Ponieważ wczesne rozpoznanie potencjalnych trudności daje naszym dzieciom najlepsze szanse na skuteczną pomoc i wsparcie w osiągnięciu pełni komunikacyjnych możliwości. Jeżeli natomiast chcielibyście zweryfikować mowę swojego dziecka – zapraszam do kontaktu na konsultację.

Nowe terminy terapii logopedycznej

Szanowni Państwo,

Z wielką radością informuję, że w związku z rezygnacją z pracy na etacie mam dodatkową przestrzeń na podjęcie nowych pacjentów. Ponadto poszerzając swoją wiedzę konieczną w rozwiązywaniu problemów moich obecnych i przyszłych pacjentów jestem w trakcie czteroletniej specjalizacji z psychoterapii dzieci i młodzieży w Laboratorium Psychoedukacji w Warszawie. 

Już teraz  oprócz terapii jąkania i niepłynności mowy, mogę zaoferować Państwu i Państwa dzieciom elementy psychoterapii. Wiedza jaką zdobywam pod okiem specjalistów z zakresu psychoterapii pozwala mi na lepsze zrozumienie moich podopiecznych i ich problemów.

Zapraszam do kontaktu.

Jąkanie a pewność siebie

Jąkanie a pewność siebie: Dlaczego tak ważne jest budowanie pewności siebie u dzieci jąkających się

Jąkanie to zaburzenie mowy, które może mieć głęboki wpływ na pewność siebie osoby dotkniętej tym problemem. Chociaż jąkanie jest najczęściej kojarzone z trudnościami w płynnym wypowiadaniu słów, jego skutki psychologiczne mogą być równie dotkliwe, zwłaszcza dla dzieci. W tym artykule przyjrzymy się, dlaczego budowanie pewności siebie u dzieci jąkających się jest tak ważne i jakie korzyści przynosi.

 

Jąkanie a samoocena

 

Dzieci, które jąkają się, często doświadczają negatywnych reakcji ze strony rówieśników, co może prowadzić do obniżenia samooceny. Mogą czuć się wyobcowane, niezrozumiane i nieakceptowane przez otoczenie. Dlatego tak ważne jest, aby pomóc im zbudować pozytywny obraz siebie i nauczyć je, że jąkanie nie definiuje ich jako osoby. Jąkanie jest złożonym zaburzeniem mowy, którego przyczyny nie są w pełni zrozumiałe. Chociaż istnieją pewne dowody sugerujące, że czynniki emocjonalne, takie jak lęk czy niepewność, mogą wpływać na nasilenie jąkania. Dlatego tak ważne jest, aby dziecko pomimo tego, że się jąka nie bało się mówić.

 

Pewność siebie a sukces w życiu dzieci jąkających się

 

Pewność siebie jest kluczem do osiągnięcia sukcesu w wielu dziedzinach życia. Dzieci, które wierzą w siebie, są bardziej skłonne do podejmowania wyzwań, uczestniczenia w różnych aktywnościach i dążenia do realizacji swoich marzeń. Budowanie pewności siebie u dzieci jąkających się może pomóc im w przyszłości osiągnąć sukces zarówno w życiu osobistym, jak i zawodowym.

Pierwszym ważnym etapem w życiu dziecka jest właśnie szkoła, to tutaj dziecko osiąga pierwsze sukcesu ale też doświadcza niepowodzeń. Jakie niepowodzenia i trudności mogą dotyczyć dzieci z jąkaniem?

Po pierwsze, strach przed wypowiadaniem się jest powszechnym problemem wśród dzieci jąkających się. Mogą one unikać aktywnego uczestnictwa w lekcjach, obawiając się reakcji rówieśników lub nauczycieli na ich jąkanie. To może objawiać się w unikaniu czytania na głos, odpowiadania na pytania czy prezentowania swoich prac przed klasą.

 

Po drugie, reakcje rówieśników mogą być dla nich wyjątkowo trudne do zniesienia. Dzieci są często bezpośrednie i nie zawsze taktowne w swoich reakcjach. W rezultacie dzieci jąkające się mogą doświadczać drwin, szyderstw czy nawet wykluczenia przez rówieśników, co może prowadzić do poczucia izolacji i obniżenia samooceny.

 

Po trzecie, presja czasu jest kolejnym czynnikiem, który może nasilać jąkanie. W sytuacjach, gdy dzieci muszą szybko odpowiedzieć na pytanie lub wziąć udział w dyskusji, mogą czuć się przytłoczone, co dodatkowo utrudnia im komunikację.

 

Znaczenie wsparcia dzieci jąkających się

 

Wsparcie otoczenia jest nieocenione w procesie budowania pewności siebie u dzieci jąkających się. Rodzice, jako najbliższe osoby w życiu dziecka, odgrywają w tym procesie kluczową rolę. To oni są pierwszym i najważniejszym ogniwem wsparcia, które może pomóc dziecku w radzeniu sobie z trudnościami związanymi z jąkaniem.

 

Rodzice powinni mieć pełną świadomość tego, jak rozmawiać z dzieckiem i jak kierować jego rozwojem. Wspierające słowa, cierpliwość i zrozumienie mogą czynić cuda w kształtowaniu pozytywnego obrazu siebie przez dziecko. Dlatego tak ważne jest, aby rodzice byli edukowani w zakresie jąkania i wiedzieli, jakie działania mogą pomóc ich dziecku.

 

Nauczyciele i terapeuci również odgrywają ważną rolę, dostarczając niezbędnych narzędzi i strategii, które pomogą dzieciom radzić sobie w różnych sytuacjach. Współpraca między rodzicami a specjalistami jest kluczem do sukcesu w terapii jąkania.

 

Współczesny świat oferuje wiele platform, które umożliwiają osobom jąkającym się wzajemne wsparcie. Grupy wsparcia w Internecie, takie jak te na Facebooku, stwarzają przestrzeń, w której osoby jąkające się mogą dzielić się swoimi doświadczeniami, sukcesami i wyzwaniami. Obserwowanie postępów innych może być ogromną motywacją do pracy nad własnym rozwojem.

 

Jednak to rodzice są tymi, którzy najczęściej towarzyszą dziecku w jego codziennych wyzwaniach. Dlatego zachęcam do skorzystania z konsultacji, podczas których podpowiadam, jak efektywnie wspierać dziecko z niepłynnością mowy. Edukacja i świadomość są kluczem do stworzenia środowiska, które pozwoli dziecku rozwijać się i przełamywać bariery związane z jąkaniem.

 

Czynniki środowiskowe i osobowościowe u dzieci z jąkaniem

Czynniki środowiskowe i osobowościowe u dzieci z jąkaniem

Niektórzy naukowcy zajmujący cię jąkaniem (Ratner, Guitar) zauważyli, że istnieje coś w rodzaju podatności dzieci jąkających się na styl komunikacji rodziców. Myśl ta może sugerować, że interakcja rodzic-dziecko jest jedną z kilku kluczowych zmiennych mających wpływ na jąkanie. Pojawiła się również sugestia, że jąkanie u dziecka może spowodować u rodziców zmianę stylu komunikowania się z dzieckiem, prawdopodobnie wynika to ze zwiększonego niepokoju wywołanego niepłynnością mowy.

Istnieją dowody na to, że zmiany w sposobie komunikowania się rodziców dzieci z jąkaniem, mogą mieć wpływ na jego częstotliwość u niektórych zwłaszcza wrażliwych dzieci. Lęki rodzica o dziecko mogą mieć wpływ choć nie zawsze na wzrost jąkania. Istnieją badania, które potwierdzają, że obawy rodziców w interakcjach z dzieckiem z jąkaniem są większe niż z dzieckiem mówiącym płynnie; co oznacza, że u rodziców dzieci z jąkaniem poziom lęku jest wyższy.

Jeśli rodzic jest bardzo zaniepokojony, dziecko to odczuwa i odpowiednio reaguje. Jeżeli rodzice są lękowi – na przykład mama bardzo boi się psów lub kotów to ten lęk świadomie lub mniej świadomie przekazuje swojemu dziecku. Można rozważyć, czy zdarza się, że reakcja otoczenie na jąkanie się u dziecka wywiera wpływ na jego świadomość problemu i stosunek do samego siebie oraz wiarę w swoje możliwości jako mówcy. Rodzina jest systemem wzajemnie połączonych naczyń i współzależnych jednostek, gdzie zachowanie jednego człowieka ma wpływ na pozostałe osoby.

Dla rodziców bardzo ważne jest, aby ich obawy o dziecko i lęki nie były przez terapeutów ignorowane. Jeżeli rodzice dobrze zrozumieją czym jest jąkanie ich dziecka oraz na czym polega ich istotna rola w terapii, to poziom ich niepokojów się obniża.

Istotne jest, aby rodzice zrozumieli, że terapeuta jest ich sprzymierzeńcem w terapii jąkającego się dziecka. Pomagamy rodzicom rozpoznać zrozumieć uzasadnić ich własne emocje, które mogą mieć wpływ na zachowanie dziecka; dostarczamy im też narzędzi do radzenia sobie z trudnościami, z którymi się zgłaszają. To pozwala wprowadzić zmiany, dzięki którym będą umieli dokonać zmian w otoczeniu dziecka i odpowiednio reagować na potrzeby jego potrzeby dziecka.

DRODZY RODZICE – TERAPEUTA JEST WASZYM SPRZYMIERZEŃCEM

 

Depresja u dzieci i młodzieży: kluczowe informacje dla rodziców i opiekunów

Depresja u dzieci i młodzieży: kluczowe informacje dla rodziców i opiekunów

Depresja jest jednym z najpowszechniej występujących zaburzeń psychicznych u dzieci i młodzieży. W ciągu ostatnich lat obserwujemy wzrost liczby młodych ludzi zdiagnozowanych z tym schorzeniem. Czym jest depresja, jakie są jej objawy i kiedy warto szukać pomocy?

Czym jest depresja?

Depresja to zaburzenie nastroju charakteryzujące się trwałym obniżeniem nastroju, uczuciem smutku i zniechęcenia. Choć każdy z nas może czasem czuć się przygnębiony, prawdziwa depresja trwa dłużej i wpływa na codzienne funkcjonowanie osoby dotkniętej tym schorzeniem.

Objawy depresji u dzieci

U najmłodszych objawy depresji mogą być trudniejsze do zidentyfikowania niż u dorosłych. Wśród nich wyróżniamy:

• Zmniejszone zainteresowanie zabawą i codziennymi aktywnościami,
• Problemy z jedzeniem i snem,
• Wycofanie się z kontaktów z rówieśnikami,
• Nagłe wybuchy złości i płaczu,
• Wyrażane uczucia beznadziejności i smutku.
• Objawy depresji u młodzieży

W okresie dojrzewania objawy depresji mogą przybrać nieco inny charakter:

• Stałe uczucie smutku, beznadziejności, uczucie pustki,
• Utrata zainteresowania hobby i ulubionymi aktywnościami,
• Problemy z koncentracją i skupieniem uwagi,
• Zmiany w zachowaniu – nadmierna drażliwość, agresja,
• Zmiany w apetycie i wzorcach snu,
• Unikanie kontaktów z rówieśnikami, izolacja,
• Wyrażanie myśli samobójczych lub fascynacja śmiercią.

Kiedy szukać pomocy specjalisty?

Rodzice i opiekunowie powinni być czujni i obserwować zachowanie dziecka czy nastolatka. Jeżeli objawy depresji utrzymują się dłużej niż 2 tygodnie, konieczne jest skonsultowanie się ze specjalistą. Szczególnie niepokojące są:

• Wyrażane przez dziecko myśli o śmierci czy samobójstwie,
• Drastyczne zmiany w zachowaniu, nastroju lub wzorcach snu,
• Problemy w funkcjonowaniu w szkole,
• Wycofanie się z kontaktów społecznych.

Jak rozmawiać z dzieckiem, u którego podejrzewamy depresję?

 

Rozmowa z dzieckiem, u którego podejrzewamy depresję, wymaga empatii, cierpliwości i otwartości. Pamiętajmy, że depresja może być dla dziecka trudna do zrozumienia i wyrażenia, dlatego ważne jest, aby podchodzić do tematu z dużą wrażliwością.

 

Oto kilka wskazówek, które mogą pomóc w nawiązaniu rozmowy:

 

1. Zapewnij odpowiednie otoczenie

Znajdź spokojne miejsce, w którym dziecko poczuje się bezpieczne i nie będzie zakłócane. Upewnij się, że jesteście nieprzerwani i skupieni tylko na sobie.

 

2. Zacznij od ogólnych pytań

Możesz zacząć od prostych pytań, jak „Jak się dzisiaj czujesz?” lub „Zauważyłam/eś, że ostatnio jesteś bardziej zamyślony/a. Co się dzieje?”.

 

3. Bądź cierpliwy

Daj dziecku czas na odpowiedź. Może potrzebować chwili, aby zebrać myśli lub zdecydować się na podzielenie się swoimi uczuciami.

 

4. Słuchaj aktywnie

Kiedy dziecko mówi, bądź w pełni obecny. Unikaj przerywania, daj dziecku wiedzieć, że jesteś zainteresowany tym, co ma do powiedzenia, i że jesteś tam, aby pomóc.

 

5. Nie minimalizuj uczuć

Unikaj stwierdzeń typu „To tylko etap” lub „Przejdzie ci”. Takie komentarze mogą sprawić, że dziecko poczuje się niezrozumiane i zniechęcone do dalszego dzielenia się swoimi uczuciami.

 

6. Zachęcaj do wyrażania uczuć

Pomóż dziecku nazywać jego emocje i uczucia, pytając na przykład: „Czy czujesz się smutny/na?” lub „Czy coś cię martwi?”.

 

7. Unikaj winy

Nie obwiniaj siebie ani dziecka za jego uczucia lub symptomy depresji. Zamiast tego skup się na tym, co możesz zrobić, aby pomóc.

 

8. Proponuj pomoc

Zaproponuj wsparcie, które może pomóc dziecku radzić sobie z trudnościami. Może to być terapia, wsparcie w szkole lub rozmowy z innymi dorosłymi, którym dziecko ufa.

 

9. Zachęcaj do aktywności

Zaproponuj spędzenie razem czasu na świeżym powietrzu, uprawianie sportu lub jakieś wspólne zajęcie, które może pomóc w poprawie nastroju.

 

10. Nie bagatelizuj zagrożenia samobójczego

Jeśli dziecko wyraża myśli samobójcze, traktuj je poważnie. Zgłoś się po profesjonalną pomoc niezwłocznie.

 

Pamiętaj, że rozmowa z dzieckiem o depresji może być trudna, ale jest niezbędna. Wykazując się empatią, wsparciem i otwartością, możesz pomóc dziecku w radzeniu sobie z tym trudnym okresem w życiu. Jeżeli masz wątpliwości co do stanu psychicznego swojego dziecka, zawsze warto skonsultować się ze specjalistą.

Depresja u dzieci i młodzieży jest poważnym schorzeniem, które może mieć długotrwałe konsekwencje dla zdrowia psychicznego w dorosłym życiu. Ważne jest, aby być czujnym i reagować na ewentualne objawy, szukając wsparcia u specjalistów w dziedzinie zdrowia psychicznego.

Jeżeli chcesz skonsultować zachowanie swojego dziecka lub nastolatka zapraszam do kontaktu.

Kiedy Szukać Pomocy u Psychoterapeuty: Jakie Problemy Rozwiązuje Psychoterapia Dzieci i Młodzieży

Jakie Problemy Rozwiązuje Psychoterapia Dzieci i Młodzieży?

Psychoterapia dzieci i młodzieży to ważny aspekt wsparcia psychicznego dla młodych osób. Obejmuje to nie tylko pomoc w kryzysowych sytuacjach, ale także wsparcie w zdrowym rozwoju. Kiedy warto szukać pomocy u psychoterapeuty i jakie problemy rozwiązuje psychoterapia dzieci i młodzieży?

Zobacz kilka ważnych wskazówek.

Trudne zachowania dzieci i młodzieży – w czym pomaga terapeuta?

1. Zmiany w Zachowaniu lub Nastroju
Jeśli zauważysz u swojego dziecka nagłą zmianę zachowania, nastroju, osiągnięć w szkole lub w relacjach z rówieśnikami, może to być sygnał, że warto poszukać pomocy w ramach psychoterapii dzieci i młodzieży. Problemy te mogą mieć różne przyczyny, takie jak lęk, depresja czy zaburzenia odżywiania.

2. Przemoc i Agresja
Odczuwanie i wyrażanie złości to normalna część rozwoju, ale jeśli staje się ona przewlekła i intensywna, psychoterapia dzieci i młodzieży może być konieczna. Terapeuta może pomóc dziecku nauczyć się radzić sobie z emocjami i zrozumieć, co je wywołuje.

3. Trudności w Komunikacji i Relacjach Społecznych
Problemy z komunikacją i relacjami z rówieśnikami mogą być sygnałem zaburzeń rozwojowych, takich jak autyzm. Psychoterapia dzieci i młodzieży, zwłaszcza wczesna interwencja, może pomóc dziecku w nawiązywaniu zdrowych relacji i rozwijaniu umiejętności społecznych.

4. Reakcje na Traumatyczne Wydarzenia
Dzieci i młodzież, które doświadczyły traumy, takiej jak śmierć bliskiej osoby, rozwód rodziców czy przemoc w rodzinie, mogą potrzebować wsparcia w ramach psychoterapii dzieci i młodzieży, aby przetworzyć te doświadczenia i zrozumieć swoje uczucia.

5. Zaburzenia Lękowe i Depresyjne
Lęk i depresja mogą występować w każdym wieku, w tym u dzieci i młodzieży. Psychoterapia może pomóc w zrozumieniu i zarządzaniu tymi stanami, ucząc młodych pacjentów strategii radzenia sobie z trudnymi emocjami.

6. Problemy z Samooceną i Wizerunkiem Ciała
W wieku nastoletnim wiele osób boryka się z problemami związanymi z samooceną i wizerunkiem ciała. Terapia może pomóc młodzieży zrozumieć, skąd biorą się te uczucia, i nauczyć się je kontrolować.

Psychoterapia dzieci i młodzieży to cenne narzędzie, które może wspierać zdrowy rozwój psychiczny młodych osób. Jeśli jesteś rodzicem i zastanawiasz się, czy Twoje dziecko może potrzebować takiego wsparcia, nie krępuj się szukać pomocy u specjalistów. Skontaktuj się ze mną aby umówić się na konsultację.

Rozumienie trudności w relacjach z dziećmi: Perspektywa rodziców

Jako rodzic, jednym z najważniejszych aspektów Twojej roli jest budowanie silnych, zdrowych relacji z Twoimi dziećmi. Bez względu na to, czy jesteś rodzicem małego dziecka czy nastolatka, Twoje relacje z dziećmi mają znaczący wpływ na ich rozwój emocjonalny, społeczny i intelektualny. W tym artykule przyjrzymy się, jak trudne relacje z rodzicami wpływają na dzieci i młodzież, a także jak rodzice mogą
lepiej zrozumieć i poradzić sobie z tymi wyzwaniami.

Małe dzieci i trudne relacje z rodzicami

Dla dzieci, relacje z rodzicami stanowią podstawę ich bezpieczeństwa emocjonalnego i zrozumienia świata. Kiedy te relacje są napięte lub skomplikowane, może to mieć wpływ na ich zdolność do budowania zaufania, nawiązywania relacji z innymi i kształtowania poczucia własnej wartości. W skrajnych przypadkach, trudne relacje z rodzicami mogą prowadzić do problemów emocjonalnych, takich
jak lęk, depresja, czy trudności w nauce.

Młodzież i trudne relacje z rodzicami

W przypadku młodzieży, trudne relacje z rodzicami mogą wywierać inny rodzaj wpływu. Ten okres życia charakteryzuje się poszukiwaniem autonomii, formowaniem tożsamości i próbą zrozumienia swojego miejsca w świecie. Konflikty z rodzicami w tym czasie mogą wynikać z prób wyrażenia siebie, buntu przeciwko normom i zasadom, czy z potrzeby zdobycia niezależności. Kiedy te konflikty są szczególnie intensywne lub długotrwałe, mogą prowadzić do poważniejszych problemów, takich jak ryzykowne zachowania, problemy z prawem, niska samoocena czy depresja.

Jak rodzice mogą poprawić relacje z dziećmi

Zrozumienie tych dynamik i zapewnienie odpowiedniego wsparcia jest kluczowe dla poprawy relacji z dziećmi. Rodzice powinni być świadomi wpływu, jaki mają na swoje dzieci, i być otwarci na szukanie pomocy, kiedy jest to konieczne. Komunikacja, empatia i cierpliwość są kluczowymi elementami w budowaniu zdrowych relacji z dziećmi.

Pamiętajmy, że to, co doświadczamy w relacjach z rodzicami, kształtuje nas na całe życie. Zrozumienie, jak trudne relacje z rodzicami wpływają na dzieci i młodzież, jest kluczowe dla poprawy tych relacji i dla zapewnienia, że Twoje dzieci rosną w zdrowym i wspierającym środowisku. Dbajmy o to, aby nasze relacje z dziećmi były jak najzdrowsze i najbardziej pozytywne, zarówno dla nas, jak i dla nich.

Jeżeli chcesz aby relacje z Twoim dzieckiem były lepsze skontaktuj się ze mną, a pomogę Ci zrozumieć dlaczego Twoje dziecko podejmuje określone zachowania i podpowiem jak na nie reagować. Zapraszam do kontaktu.

Samookceptacja u młodzieży: klucz do zrozumienia siebie

Czym jest samookceptacja?

Samookceptacja, mimo że często pomijana w szerokim kontekście zdrowia psychicznego, jest fundamentem, na którym zbudowane są nasze samopoczucie i samozadowolenie. To proces, w którym osoba uczy się akceptować siebie taką, jaką jest – ze swoimi mocnymi stronami, słabościami, sukcesami i porażkami.

Samookceptacja nie oznacza bierności wobec błędów czy braku motywacji do rozwoju. Przeciwnie, to umiejętność patrzenia na siebie z empatią i miłością, uznania swojego wartości i potencjału, jednocześnie akceptując swoje ograniczenia i błędy.

Dlaczego tak wiele młodzieży ma problem z samookceptacją?

Młodość jest okresem intensywnych zmian – fizycznych, emocjonalnych i społecznych. To czas, kiedy młodzi ludzie szukają swojego miejsca w świecie, próbują zrozumieć, kim są i jakie są ich wartości.

Wielu młodych ludzi boryka się z niskim poczuciem własnej wartości i samookceptacją z kilku powodów. Często odczuwają presję, by dostosować się do norm i oczekiwań społecznych, które mogą być nierealistyczne lub niezgodne z ich prawdziwą tożsamością. Social media także odegrały istotną rolę,kreując nieraz nierealistyczny obraz „idealnego życia”, z którym młodzi ludzie próbują się mierzyć.

Dodatkowo, w młodości wiele osób boryka się z niepewnością, lękiem przed przyszłością i poczuciem braku kontroli nad własnym życiem, co może prowadzić do negatywnego postrzegania siebie.

Jak możemy pomóc młodzieży, która ma problem z samookceptacją?

Edukacja: W szkołach i w domach powinniśmy nauczyć młodzież o samookceptacji. Działania te powinny obejmować przekazywanie informacji o znaczeniu zdrowia psychicznego, uczenie empatii i akceptacji, a także pokazanie, że wszyscy jesteśmy unikalni i różni, i to jest nasza siła.

Wsparcie emocjonalne: Warto rozmawiać z młodzieżą o ich uczuciach, pomagać im zrozumieć, że to, co czują, jest ważne i ma znaczenie. Powinniśmy też zapewnić im przestrzeń do wyrażania emocji bez obaw o ocenę czy krytykę.

Zachęta do samorozwoju: Pomoc młodzieży w odkrywaniu ich pasji i talentów może zwiększyć ich poczucie własnej wartości i samookceptacji. Zamiast kładzenia nacisku na osiągnięcia, powinniśmy skupić się na procesie i cieszeniu się z drobnych sukcesów.

Profesjonalna pomoc: Jeżeli młoda osoba ma poważne problemy z samookceptacją, które wpływają na jej zdrowie psychiczne i codzienne życie, pomoc psychologa czy terapeuty może być niezbędna. Osoby, które mają problem z zaakceptowaniem siebie i niskim poczuciem własnej wartości zapraszam do konsultacji indywidualnej.

Poszerzając swoją wiedzę konieczną w rozwiązywaniu problemów moich obecnych i przyszłych pacjentów jestem w trakcie czteroletniej specjalizacji z psychoterapii dzieci i młodzieży w Laboratorium Psychoedukacji w Warszawie. 

Na co dzień pomagam nastolatkom i młodzieży nauczyć się na nowo postrzegać siebie i uwierzyć w swoje możliwości. Zapraszam do konsultacji.