facebook znanylekarz

Czynniki środowiskowe i osobowościowe u dzieci z jąkaniem

Czynniki środowiskowe i osobowościowe u dzieci z jąkaniem

Niektórzy naukowcy zajmujący cię jąkaniem (Ratner, Guitar) zauważyli, że istnieje coś w rodzaju podatności dzieci jąkających się na styl komunikacji rodziców. Myśl ta może sugerować, że interakcja rodzic-dziecko jest jedną z kilku kluczowych zmiennych mających wpływ na jąkanie. Pojawiła się również sugestia, że jąkanie u dziecka może spowodować u rodziców zmianę stylu komunikowania się z dzieckiem, prawdopodobnie wynika to ze zwiększonego niepokoju wywołanego niepłynnością mowy.

Istnieją dowody na to, że zmiany w sposobie komunikowania się rodziców dzieci z jąkaniem, mogą mieć wpływ na jego częstotliwość u niektórych zwłaszcza wrażliwych dzieci. Lęki rodzica o dziecko mogą mieć wpływ choć nie zawsze na wzrost jąkania. Istnieją badania, które potwierdzają, że obawy rodziców w interakcjach z dzieckiem z jąkaniem są większe niż z dzieckiem mówiącym płynnie; co oznacza, że u rodziców dzieci z jąkaniem poziom lęku jest wyższy.

Jeśli rodzic jest bardzo zaniepokojony, dziecko to odczuwa i odpowiednio reaguje. Jeżeli rodzice są lękowi – na przykład mama bardzo boi się psów lub kotów to ten lęk świadomie lub mniej świadomie przekazuje swojemu dziecku. Można rozważyć, czy zdarza się, że reakcja otoczenie na jąkanie się u dziecka wywiera wpływ na jego świadomość problemu i stosunek do samego siebie oraz wiarę w swoje możliwości jako mówcy. Rodzina jest systemem wzajemnie połączonych naczyń i współzależnych jednostek, gdzie zachowanie jednego człowieka ma wpływ na pozostałe osoby.

Dla rodziców bardzo ważne jest, aby ich obawy o dziecko i lęki nie były przez terapeutów ignorowane. Jeżeli rodzice dobrze zrozumieją czym jest jąkanie ich dziecka oraz na czym polega ich istotna rola w terapii, to poziom ich niepokojów się obniża.

Istotne jest, aby rodzice zrozumieli, że terapeuta jest ich sprzymierzeńcem w terapii jąkającego się dziecka. Pomagamy rodzicom rozpoznać zrozumieć uzasadnić ich własne emocje, które mogą mieć wpływ na zachowanie dziecka; dostarczamy im też narzędzi do radzenia sobie z trudnościami, z którymi się zgłaszają. To pozwala wprowadzić zmiany, dzięki którym będą umieli dokonać zmian w otoczeniu dziecka i odpowiednio reagować na potrzeby jego potrzeby dziecka.

DRODZY RODZICE – TERAPEUTA JEST WASZYM SPRZYMIERZEŃCEM

 

Depresja u dzieci i młodzieży: kluczowe informacje dla rodziców i opiekunów

Depresja u dzieci i młodzieży: kluczowe informacje dla rodziców i opiekunów

Depresja jest jednym z najpowszechniej występujących zaburzeń psychicznych u dzieci i młodzieży. W ciągu ostatnich lat obserwujemy wzrost liczby młodych ludzi zdiagnozowanych z tym schorzeniem. Czym jest depresja, jakie są jej objawy i kiedy warto szukać pomocy?

Czym jest depresja?

Depresja to zaburzenie nastroju charakteryzujące się trwałym obniżeniem nastroju, uczuciem smutku i zniechęcenia. Choć każdy z nas może czasem czuć się przygnębiony, prawdziwa depresja trwa dłużej i wpływa na codzienne funkcjonowanie osoby dotkniętej tym schorzeniem.

Objawy depresji u dzieci

U najmłodszych objawy depresji mogą być trudniejsze do zidentyfikowania niż u dorosłych. Wśród nich wyróżniamy:

  • Zmniejszone zainteresowanie zabawą i codziennymi aktywnościami,
  • Problemy z jedzeniem i snem,
  • Wycofanie się z kontaktów z rówieśnikami,
  • Nagłe wybuchy złości i płaczu,
  • Wyrażane uczucia beznadziejności i smutku.
  • Objawy depresji u młodzieży

W okresie dojrzewania objawy depresji mogą przybrać nieco inny charakter:

  • Stałe uczucie smutku, beznadziejności, uczucie pustki,
  • Utrata zainteresowania hobby i ulubionymi aktywnościami,
  • Problemy z koncentracją i skupieniem uwagi,
  • Zmiany w zachowaniu – nadmierna drażliwość, agresja,
  • Zmiany w apetycie i wzorcach snu,
  • Unikanie kontaktów z rówieśnikami, izolacja,
  • Wyrażanie myśli samobójczych lub fascynacja śmiercią.

Kiedy szukać pomocy specjalisty?

Rodzice i opiekunowie powinni być czujni i obserwować zachowanie dziecka czy nastolatka. Jeżeli objawy depresji utrzymują się dłużej niż 2 tygodnie, konieczne jest skonsultowanie się ze specjalistą. Szczególnie niepokojące są:

  • Wyrażane przez dziecko myśli o śmierci czy samobójstwie,
  • Drastyczne zmiany w zachowaniu, nastroju lub wzorcach snu,
  • Problemy w funkcjonowaniu w szkole,
  • Wycofanie się z kontaktów społecznych.

Jak rozmawiać z dzieckiem, u którego podejrzewamy depresję?

 

Rozmowa z dzieckiem, u którego podejrzewamy depresję, wymaga empatii, cierpliwości i otwartości. Pamiętajmy, że depresja może być dla dziecka trudna do zrozumienia i wyrażenia, dlatego ważne jest, aby podchodzić do tematu z dużą wrażliwością.

 

Oto kilka wskazówek, które mogą pomóc w nawiązaniu rozmowy:

 

  1. Zapewnij odpowiednie otoczenie

Znajdź spokojne miejsce, w którym dziecko poczuje się bezpieczne i nie będzie zakłócane. Upewnij się, że jesteście nieprzerwani i skupieni tylko na sobie.

 

  1. Zacznij od ogólnych pytań

Możesz zacząć od prostych pytań, jak „Jak się dzisiaj czujesz?” lub „Zauważyłam/eś, że ostatnio jesteś bardziej zamyślony/a. Co się dzieje?”.

 

  1. Bądź cierpliwy

Daj dziecku czas na odpowiedź. Może potrzebować chwili, aby zebrać myśli lub zdecydować się na podzielenie się swoimi uczuciami.

 

  1. Słuchaj aktywnie

Kiedy dziecko mówi, bądź w pełni obecny. Unikaj przerywania, daj dziecku wiedzieć, że jesteś zainteresowany tym, co ma do powiedzenia, i że jesteś tam, aby pomóc.

 

  1. Nie minimalizuj uczuć

Unikaj stwierdzeń typu „To tylko etap” lub „Przejdzie ci”. Takie komentarze mogą sprawić, że dziecko poczuje się niezrozumiane i zniechęcone do dalszego dzielenia się swoimi uczuciami.

 

  1. Zachęcaj do wyrażania uczuć

Pomóż dziecku nazywać jego emocje i uczucia, pytając na przykład: „Czy czujesz się smutny/na?” lub „Czy coś cię martwi?”.

 

  1. Unikaj winy

Nie obwiniaj siebie ani dziecka za jego uczucia lub symptomy depresji. Zamiast tego skup się na tym, co możesz zrobić, aby pomóc.

 

  1. Proponuj pomoc

Zaproponuj wsparcie, które może pomóc dziecku radzić sobie z trudnościami. Może to być terapia, wsparcie w szkole lub rozmowy z innymi dorosłymi, którym dziecko ufa.

 

  1. Zachęcaj do aktywności

Zaproponuj spędzenie razem czasu na świeżym powietrzu, uprawianie sportu lub jakieś wspólne zajęcie, które może pomóc w poprawie nastroju.

 

  1. Nie bagatelizuj zagrożenia samobójczego

Jeśli dziecko wyraża myśli samobójcze, traktuj je poważnie. Zgłoś się po profesjonalną pomoc niezwłocznie.

 

Pamiętaj, że rozmowa z dzieckiem o depresji może być trudna, ale jest niezbędna. Wykazując się empatią, wsparciem i otwartością, możesz pomóc dziecku w radzeniu sobie z tym trudnym okresem w życiu. Jeżeli masz wątpliwości co do stanu psychicznego swojego dziecka, zawsze warto skonsultować się ze specjalistą.

Depresja u dzieci i młodzieży jest poważnym schorzeniem, które może mieć długotrwałe konsekwencje dla zdrowia psychicznego w dorosłym życiu. Ważne jest, aby być czujnym i reagować na ewentualne objawy, szukając wsparcia u specjalistów w dziedzinie zdrowia psychicznego.

Jeżeli chcesz skonsultować zachowanie swojego dziecka lub nastolatka zapraszam do kontaktu.

Kiedy Szukać Pomocy u Psychoterapeuty: Jakie Problemy Rozwiązuje Psychoterapia Dzieci i Młodzieży

Jakie Problemy Rozwiązuje Psychoterapia Dzieci i Młodzieży?

Psychoterapia dzieci i młodzieży to ważny aspekt wsparcia psychicznego dla młodych osób. Obejmuje to nie tylko pomoc w kryzysowych sytuacjach, ale także wsparcie w zdrowym rozwoju. Kiedy warto szukać pomocy u psychoterapeuty i jakie problemy rozwiązuje psychoterapia dzieci i młodzieży?

Zobacz kilka ważnych wskazówek.

Trudne zachowania dzieci i młodzieży – w czym pomaga terapeuta?

1. Zmiany w Zachowaniu lub Nastroju
Jeśli zauważysz u swojego dziecka nagłą zmianę zachowania, nastroju, osiągnięć w szkole lub w relacjach z rówieśnikami, może to być sygnał, że warto poszukać pomocy w ramach psychoterapii dzieci i młodzieży. Problemy te mogą mieć różne przyczyny, takie jak lęk, depresja czy zaburzenia odżywiania.

2. Przemoc i Agresja
Odczuwanie i wyrażanie złości to normalna część rozwoju, ale jeśli staje się ona przewlekła i intensywna, psychoterapia dzieci i młodzieży może być konieczna. Terapeuta może pomóc dziecku nauczyć się radzić sobie z emocjami i zrozumieć, co je wywołuje.

3. Trudności w Komunikacji i Relacjach Społecznych
Problemy z komunikacją i relacjami z rówieśnikami mogą być sygnałem zaburzeń rozwojowych, takich jak autyzm. Psychoterapia dzieci i młodzieży, zwłaszcza wczesna interwencja, może pomóc dziecku w nawiązywaniu zdrowych relacji i rozwijaniu umiejętności społecznych.

4. Reakcje na Traumatyczne Wydarzenia
Dzieci i młodzież, które doświadczyły traumy, takiej jak śmierć bliskiej osoby, rozwód rodziców czy przemoc w rodzinie, mogą potrzebować wsparcia w ramach psychoterapii dzieci i młodzieży, aby przetworzyć te doświadczenia i zrozumieć swoje uczucia.

5. Zaburzenia Lękowe i Depresyjne
Lęk i depresja mogą występować w każdym wieku, w tym u dzieci i młodzieży. Psychoterapia może pomóc w zrozumieniu i zarządzaniu tymi stanami, ucząc młodych pacjentów strategii radzenia sobie z trudnymi emocjami.

6. Problemy z Samooceną i Wizerunkiem Ciała
W wieku nastoletnim wiele osób boryka się z problemami związanymi z samooceną i wizerunkiem ciała. Terapia może pomóc młodzieży zrozumieć, skąd biorą się te uczucia, i nauczyć się je kontrolować.

Psychoterapia dzieci i młodzieży to cenne narzędzie, które może wspierać zdrowy rozwój psychiczny młodych osób. Jeśli jesteś rodzicem i zastanawiasz się, czy Twoje dziecko może potrzebować takiego wsparcia, nie krępuj się szukać pomocy u specjalistów. Skontaktuj się ze mną aby umówić się na konsultację.

Rozumienie trudności w relacjach z dziećmi: Perspektywa rodziców

Jako rodzic, jednym z najważniejszych aspektów Twojej roli jest budowanie silnych, zdrowych relacji z Twoimi dziećmi. Bez względu na to, czy jesteś rodzicem małego dziecka czy nastolatka, Twoje relacje z dziećmi mają znaczący wpływ na ich rozwój emocjonalny, społeczny i intelektualny. W tym artykule przyjrzymy się, jak trudne relacje z rodzicami wpływają na dzieci i młodzież, a także jak rodzice mogą
lepiej zrozumieć i poradzić sobie z tymi wyzwaniami.

Małe dzieci i trudne relacje z rodzicami

Dla dzieci, relacje z rodzicami stanowią podstawę ich bezpieczeństwa emocjonalnego i zrozumienia świata. Kiedy te relacje są napięte lub skomplikowane, może to mieć wpływ na ich zdolność do budowania zaufania, nawiązywania relacji z innymi i kształtowania poczucia własnej wartości. W skrajnych przypadkach, trudne relacje z rodzicami mogą prowadzić do problemów emocjonalnych, takich
jak lęk, depresja, czy trudności w nauce.

Młodzież i trudne relacje z rodzicami

W przypadku młodzieży, trudne relacje z rodzicami mogą wywierać inny rodzaj wpływu. Ten okres życia charakteryzuje się poszukiwaniem autonomii, formowaniem tożsamości i próbą zrozumienia swojego miejsca w świecie. Konflikty z rodzicami w tym czasie mogą wynikać z prób wyrażenia siebie, buntu przeciwko normom i zasadom, czy z potrzeby zdobycia niezależności. Kiedy te konflikty są szczególnie intensywne lub długotrwałe, mogą prowadzić do poważniejszych problemów, takich jak ryzykowne zachowania, problemy z prawem, niska samoocena czy depresja.

Jak rodzice mogą poprawić relacje z dziećmi

Zrozumienie tych dynamik i zapewnienie odpowiedniego wsparcia jest kluczowe dla poprawy relacji z dziećmi. Rodzice powinni być świadomi wpływu, jaki mają na swoje dzieci, i być otwarci na szukanie pomocy, kiedy jest to konieczne. Komunikacja, empatia i cierpliwość są kluczowymi elementami w budowaniu zdrowych relacji z dziećmi.

Pamiętajmy, że to, co doświadczamy w relacjach z rodzicami, kształtuje nas na całe życie. Zrozumienie, jak trudne relacje z rodzicami wpływają na dzieci i młodzież, jest kluczowe dla poprawy tych relacji i dla zapewnienia, że Twoje dzieci rosną w zdrowym i wspierającym środowisku. Dbajmy o to, aby nasze relacje z dziećmi były jak najzdrowsze i najbardziej pozytywne, zarówno dla nas, jak i dla nich.

Jeżeli chcesz aby relacje z Twoim dzieckiem były lepsze skontaktuj się ze mną, a pomogę Ci zrozumieć dlaczego Twoje dziecko podejmuje określone zachowania i podpowiem jak na nie reagować. Zapraszam do kontaktu.

Samookceptacja u młodzieży: klucz do zrozumienia siebie

Czym jest samookceptacja?

Samookceptacja, mimo że często pomijana w szerokim kontekście zdrowia psychicznego, jest fundamentem, na którym zbudowane są nasze samopoczucie i samozadowolenie. To proces, w którym osoba uczy się akceptować siebie taką, jaką jest – ze swoimi mocnymi stronami, słabościami, sukcesami i porażkami.

Samookceptacja nie oznacza bierności wobec błędów czy braku motywacji do rozwoju. Przeciwnie, to umiejętność patrzenia na siebie z empatią i miłością, uznania swojego wartości i potencjału, jednocześnie akceptując swoje ograniczenia i błędy.

Dlaczego tak wiele młodzieży ma problem z samookceptacją?

Młodość jest okresem intensywnych zmian – fizycznych, emocjonalnych i społecznych. To czas, kiedy młodzi ludzie szukają swojego miejsca w świecie, próbują zrozumieć, kim są i jakie są ich wartości.

Wielu młodych ludzi boryka się z niskim poczuciem własnej wartości i samookceptacją z kilku powodów. Często odczuwają presję, by dostosować się do norm i oczekiwań społecznych, które mogą być nierealistyczne lub niezgodne z ich prawdziwą tożsamością. Social media także odegrały istotną rolę,kreując nieraz nierealistyczny obraz „idealnego życia”, z którym młodzi ludzie próbują się mierzyć.

Dodatkowo, w młodości wiele osób boryka się z niepewnością, lękiem przed przyszłością i poczuciem braku kontroli nad własnym życiem, co może prowadzić do negatywnego postrzegania siebie.

Jak możemy pomóc młodzieży, która ma problem z samookceptacją?

Edukacja: W szkołach i w domach powinniśmy nauczyć młodzież o samookceptacji. Działania te powinny obejmować przekazywanie informacji o znaczeniu zdrowia psychicznego, uczenie empatii i akceptacji, a także pokazanie, że wszyscy jesteśmy unikalni i różni, i to jest nasza siła.

Wsparcie emocjonalne: Warto rozmawiać z młodzieżą o ich uczuciach, pomagać im zrozumieć, że to, co czują, jest ważne i ma znaczenie. Powinniśmy też zapewnić im przestrzeń do wyrażania emocji bez obaw o ocenę czy krytykę.

Zachęta do samorozwoju: Pomoc młodzieży w odkrywaniu ich pasji i talentów może zwiększyć ich poczucie własnej wartości i samookceptacji. Zamiast kładzenia nacisku na osiągnięcia, powinniśmy skupić się na procesie i cieszeniu się z drobnych sukcesów.

Profesjonalna pomoc: Jeżeli młoda osoba ma poważne problemy z samookceptacją, które wpływają na jej zdrowie psychiczne i codzienne życie, pomoc psychologa czy terapeuty może być niezbędna. Osoby, które mają problem z zaakceptowaniem siebie i niskim poczuciem własnej wartości zapraszam do konsultacji indywidualnej.

Poszerzając swoją wiedzę konieczną w rozwiązywaniu problemów moich obecnych i przyszłych pacjentów jestem w trakcie czteroletniej specjalizacji z psychoterapii dzieci i młodzieży w Laboratorium Psychoedukacji w Warszawie. 

Na co dzień pomagam nastolatkom i młodzieży nauczyć się na nowo postrzegać siebie i uwierzyć w swoje możliwości. Zapraszam do konsultacji.

 

Nauka czytania u dziecka jąkającego się

Nauka czytania u dziecka jąkającego się

Nauka czytania u dziecka jąkającego się w wieku wczesnoszkolnym to fascynujący proces, stanowiący kamień milowy przyszłej edukacji i rozwoju. W tym kluczowym okresie życia, młode umysły z niezwykłą ciekawością. Dzieci odkrywają świat liter i słów, ucząc się rozumieć znaczenia oraz łączyć je w logiczne sekwencje. Nauka ta, choć niejednokrotnie pełna wyzwań, prowadzi do osiągnięcia nieocenionych umiejętności. Umożliwiają one dzieciom pełniejsze doświadczanie świata wokół nich oraz stawianie czoła przyszłym wyzwaniom.

Proces nauki czytania u dziecka jąkającego się nie jest prosty i często wymaga długotrwałych, systematycznych ćwiczeń, aby osiągnąć zadowalający poziom biegłości. Dzieci rozwijają się w różnym tempie, co sprawia, że niektóre z nich opanowują czytanie szybciej, podczas gdy inne potrzebują więcej czasu oraz wsparcia, by doskonalić technikę czytania. Szczególnie trudne może być to dla dzieci z jąkaniem, które mogą napotkać dodatkowe przeszkody i wymagają bardziej spersonalizowanego podejścia w procesie edukacji. Dlatego tak ważne jest, aby nauczyciele i rodzice wykazywali cierpliwość oraz zrozumienie, dostosowując metody nauczania do indywidualnych potrzeb każdego ucznia, wspierając go na drodze do opanowania umiejętności czytania.

Jak jąkanie wpływa na naukę czytania u dziecka jąkającego się?

Jąkanie może wpłynąć na czytanie dziecka jąkającego się na różne sposoby, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio. Oto niektóre z nich:

  • Utrudnienia w płynności mowy: Dzieci z jąkaniem mogą mieć problemy z płynnością mowy, co może wpływać na ich zdolność do czytania na głos. Może to powodować frustrację, lęk i niechęć do czytania.
  • Samoocena i motywacja: Jąkanie może wpływać na samoocenę dziecka, prowadząc do uczucia niepewności i obaw przed ośmieszaniem się. W rezultacie, dzieci mogą unikać czytania na głos, co utrudnia ćwiczenie i doskonalenie umiejętności czytania.
  • Koncentracja i uwaga: Dzieci z jąkaniem mogą skupiać się bardziej na kontrolowaniu swojego mówienia, co może odciągać uwagę od właściwego zrozumienia tekstu czytanego.
  • Tempo czytania: W niektórych przypadkach, dzieci z jąkaniem mogą czytać wolniej niż rówieśnicy, co może utrudniać utrzymanie płynności i zrozumienia tekstu.

 

Mimo tych wyzwań, ważne jest, aby pamiętać, że dzieci z jąkaniem mogą osiągnąć biegłość w czytaniu. Kluczem jest indywidualne podejście do nauczania, dostosowane do potrzeb dziecka. Wsparcie nauczycieli i rodziców, cierpliwość oraz zachęta są niezbędne w procesie nauki czytania u dziecka jąkającego się, szczególnie dla tych, którzy borykają się z jąkaniem.

Czy jąkająca się osoba jest w stanie czytać w sposób płynny?

Tak. Okazuje się, że jest to kwestią bardzo indywidualną. Niektóre osoby dorosłe czytają bardzo płynnie, podczas gdy u niektórych niepłynność mowy wpływa również na czytanie. Jąkanie może wpływać na czytanie dziecka jąkającego się w różnym stopniu w zależności od indywidualnych cech osoby oraz nasilenia jąkania. W rzeczywistości, wielu jąkających się osób potrafi czytać płynnie, gdyż czytanie w myślach nie wymaga używania narządów mowy ani nie naraża na stres związany z mówieniem w obecności innych osób.

Jąkanie a czytanie na głos

W przypadku czytania na głos, jąkanie może wpływać na płynność czytania w różnym stopniu. Niektóre osoby, mimo jąkania, potrafią czytać płynnie, gdyż czytanie z tekstu wymaga innego rodzaju procesowania języka niż mówienie na bieżąco. Warto jednak zauważyć, że dla niektórych osób, niepłynność mowy może się przełożyć na niepłynność czytania na głos, szczególnie w sytuacjach stresowych.

Kluczowe jest zrozumienie, że osoby jąkające się mogą wykazywać różne umiejętności czytania, zarówno płynne, jak i niepłynne, które mogą ulegać zmianom w zależności od sytuacji czy kontekstu. Wspieranie tych osób w procesie nauki czytania i rozwijania umiejętności językowych powinno opierać się na indywidualnym podejściu, uwzględniającym ich potrzeby, potencjał oraz wyzwania związane z jąkaniem.

Jeżeli chcesz pomóc swojemu jąkającemu się dziecku w nauce czytania. Skontaktuj się ze mną aby opracować strategię, która pomoże Wam bez frustracji przejść przez proces uczenia się płynnego czytania.

 

 

 

 

 

 

jakanie logopeda

Jak odróżnić jąkanie od zacinania?

Jak odróżnić jąkanie od zacinania?

Niepłynność mowy może przybierać różne postaci. Może ono objawiać się jako jąkanie lub jako
zacinanie. Jaka jest różnica pomiędzy jednym a drugim? Zapraszamy do lektury.
Jąkanie i zacinanie to dwa zaburzenia mowy, które często są mylone ze sobą, jednak są to dwa odrębne
problemy. Jąkanie jest zaburzeniem płynności mowy, które charakteryzuje się powtarzaniem,
wydłużaniem lub zacięciem się na określonych dźwiękach lub słowach. Zacinanie natomiast, to
zaburzenie płynności mowy, w którym występują przerwy lub blokady w trakcie mówienia.

Jąkanie to zaburzenie płynności mowy, które często objawia się w okresie dzieciństwa. Dzieci, które
jąkają się, mają problemy z płynnym wypowiadaniem się, często powtarzają słowa lub dźwięki, co może
prowadzić do poczucia izolacji i frustracji.

Zacinanie to zaburzenie płynności mowy, które charakteryzuje się przerwami lub blokadami w trakcie
mówienia. Osoby, które zacinają się, mogą powtarzać dźwięki lub słowa, a także wyciągać dźwięki lub
wydawać odgłosy podczas mówienia. Zacinanie często występuje w momencie, kiedy osoba doświadcza
stresu, presji lub emocjonalnego napięcia.

Jąkanie i zacinanie – jak leczyć?

Choć jąkanie i zacinanie są dwoma różnymi zaburzeniami, istnieją pewne sposoby, które mogą pomóc w
poprawie płynności mowy. W przypadku jąkania, osoby mogą skorzystać z terapii mowy, której celem
jest nauka płynnego i swobodnego wypowiadania się.

W przypadku zacinania, ważne jest, aby osoby unikały stresu i emocjonalnego napięcia, które mogą
nasilać objawy zaburzenia. Ważne jest również, aby zwrócić uwagę na tempo mówienia i próbować
mówić powoli i wyraźnie.

Ważne jest, aby pamiętać, że jąkanie i zacinanie to dwa odrębne zaburzenia mowy, które wymagają
różnych podejść terapeutycznych. Jeśli zauważysz u siebie lub u kogoś bliskiego objawy zaburzeń
mowy, warto skonsultować się z lekarzem lub specjalistą od terapii mowy, który pomoże w doborze
odpowiedniego leczenia i ćwiczeń, które pomogą w poprawie płynności mowy.

Życzenia Świąteczne

🐣Z okazji Świąt Wielkanocnych składam Państwu najserdeczniejsze życzenia.
Niech radosny dzień
Zmartwychwstania Pańskiego
napełni nas wiarą,
wzajemną życzliwością
i pozwoli z ufnością patrzeć w przyszłość.
Zdrowych, pogodnych i prawdziwie
radosnych Świąt Wielkiej Nocy.🙏
Anna Mamica 

 

jak rozmawiac z dorosłym, ktory sie jaka

Jak rozmawiać z dorosłą osobą, która się jąka?

Jak rozmawiać z dorosłą osobą, która się jąka?

Jąkanie jest zaburzeniem mowy, które dotyka ludzi w każdym wieku, w tym dorosłych. Dla wielu dorosłych, którzy się jąkają, może to być przewlekłe zaburzenie trwające całe życie, które może być wyzwaniem do radzenia sobie na co dzień.

Każdy z nas może spotkać się z możliwością rozmowy z osobą z niepłynnością mowy. Jako słuchacz, istnieje kilka rzeczy, które możesz zrobić, aby rozmowy z jąkającymi się dorosłymi były łatwiejsze i bardziej komfortowe.

Co robić podczas rozmowy z  dorosłą osobą jąkającą się?

Przede wszystkim, należy unikać robienia uwag typu „Zwolnij” czy „Weź oddech”, ponieważ mogą one być nieodpowiednie i nieprzydatne dla osoby, która się jąka. Zamiast tego, ważne jest, aby być aktywnym słuchaczem i wykazywać zainteresowanie wypowiedzią rozmówcy. Należy zachować naturalny kontakt wzrokowy i cierpliwie poczekać, aż osoba skończy mówić. Nigdy nie należy kończyć jej zdań lub próbować wypełnić słów za nią. W przypadku rozmowy przez telefon, trzeba mieć na uwadze, że osoby jąkające się mogą mieć trudności w kontrolowaniu swojej mowy, dlatego należy zachować cierpliwość i nie przerywać rozmowy przedwcześnie

Pamiętaj, że osoby, które się jąkają, mogą mieć trudności w komunikacji, ale to nie oznacza, że są mniej inteligentne lub mniej wartościowe. Zachęcaj i słuchaj, a będziesz w stanie zbudować silniejsze i bardziej empatyczne relacje. Mów przyjaźnie i spokojnie. Mówiąc spokojnie i powoli, możesz stworzyć bardziej zrelaksowaną i komfortową atmosferę, ułatwiając osobie, która się jąka, komunikację z Tobą.

Podsumowując, jąkanie jest zaburzeniem mowy, które może być wyzwaniem dla dorosłych do czynienia, ale z odpowiednim wsparciem, mogą komunikować się skutecznie. Jako słuchacz, istotne jest, aby być cierpliwym, uprzejmym i wyrozumiałym oraz unikać komentarzy lub udzielania prostych rad, które mogą być postrzegane jako niepomocne. Podążając za tymi wskazówkami, możesz stworzyć wygodne i wspierające środowisko dla tych, którzy się jąkają, aby wyrazić siebie pewnie i z łatwością.

Jak swoją sytuację postrzega osoba, która się jąka? – Wypowiedź osoby z niepłynnością mowy

„Jąkanie to coś więcej niż tylko obserwowane zaburzenia w mowie, postrzegane przez słuchaczy. Jąkanie to moment w którym osoba mówiąca odczuwa utratę kontroli. Jest to chwila gdy osoba wie co chce powiedzieć ale nie jest w stanie tego z siebie wydobyć. Jąkanie to w zasadzie
emocjonalne reakcje: wstyd, poczucie winny, zmartwienie, niepokój, zakłopotanie, emocjonalny ból, beznadziejność, emocjonalne wyczerpanie i strach. Są to reakcje na ukryte uczucie utknięcia lub niezdolności do komunikowania się w sposób, w jaki dana osoba chciała. Jąkanie ogranicza wiele aspektów życia. Powoduje poczucie niskiej pewności siebie oraz poczucie niskiej własnej wartości.
Jąkanie rozwija się w oparciu o indywidualne doświadczenia i tendencje każdej osoby. Jąkanie pojawia się gdy ludzie doświadczają negatywnych emocji, ograniczeń i efektów w świecie rzeczywistym, które negatywnie wpływają na jakość życia.
W moim przypadku jąkanie spowodowane jest doświadczoną przemocą emocjonalną. Przemoc pojawiała się sporadycznie, można rzec że prawie jej nie było, jednak była na tyle intensywna że do tej pory odczuwam jej skutki. Ojciec przynosił problemy do domu, stosował agresję słowną oraz wywoływał nieadekwatne poczucie winy wobec osób nad którymi miał przewagę psychiczną, materialną oraz fizyczną. Za każdym razem gdy coś nie szło po jego myśli byłem krytykowany i upokarzany. Raz nawet doszło do tego że uderzył mnie zeszytem i zabronił wychodzić z pokoju przez kilka dni. Słowa wypowiedziane przez ojca: ‘’ nie zasłużył na jedzenie ! ‘’ ; ‘’ krótko trzeba go trzymać bo są efekty ! ‘’ bolą mnie do dzisiaj. W domu rodzinnym doświadczyłem wielu negatywnych sytuacji.”

„Moją naturalną reakcją było podporządkowanie się ojcowi i jego metodą, spowodowało to obniżenie poczucia własnej wartości oraz postawę ciągle wycofanej osoby. Konsekwencją tego był strach przed wyrażaniem swojego zdania i poglądów. Strach przed mówieniem tak głęboko zakorzenił sie że stał się centralnym problemem, który ogranicza wiele aspektów mojego aktualnego życia. Mam wiele problemów w sobie, których nie mogę wyrazić bo boję się być osądzonym.”

Jąkanie występuję wtedy gdy mam trudności z powiedzeniem tego co chcę powiedzieć.
Przykład przemocy emocjonalnej i jak wygląda ona z dwóch perspektyw Rodzic mówi: “Ty kretynie! Nie słyszysz, co do ciebie mówię?! Uspokój się i przestań w końcu skakać! Nie mam już siły użerać się z tobą dłużej!” Rodzic czuje: “Jestem wściekły i zmęczony. Nie wiem, skąd on ma tyle energii. Kręci się, podskakuje, a ja potrzebuję chwili spokoju, muszę pomyśleć, jak wytłumaczyć szefowi swoje wcześniejsze wyjście, skąd wziąć pieniądze na kolejne raty, składki i nowe buty, które tym skakaniem niszczy. Powinien zrozumieć, że jestem rozdrażniony i zły. To bezmyślne, radosne podskakiwanie irytuje mnie i wprowadza w moje myśli jeszcze większy chaos. Kocham go, ale nie wytrzymuję. Niech przestanie ciągle się dopominać o uwagę!”

„Dziecko słyszy i czuje: „Ty kretynie! – słyszę, jak krzyczysz nade mną. Przez chwilę myślę, że mówisz to do tego dużego chłopaka, który stoi koło nas. Podnoszę głowę i widzę twoje niedobre oczy skierowane na mnie. Uspokój się! – słyszę i już wiem, że nie opowiem ci o tym, jak malowałem w przedszkolu zaczarowany ogród, jak skakałem na jednej nodze dookoła sali i jak za tobą tęskniłem i czekałem, kiedy przyjdziesz. Jesteś zły i smutny, a ja nie wiem, jak cię pocieszyć, więc podskakuję koło ciebie, bo podskakiwanie jest fajne i może jakbyś spróbował, to zrobiłoby się jakoś weselej. Jesteś zły, bo to ja jestem niedobrym dzieckiem, które martwi swojego rodzica. Nikt nie lubi takich dzieci”.

 

 

terapia psychodynamiczna w jakaniu

Terapia psychodynamiczna w jąkaniu

Terapia psychodynamiczna w jąkaniu

Od wielu lat zajmuję się terapią jąkania u dzieci, młodzieży i dorosłych. Po ukończeniu europejskiej specjalizacji z zaburzeń płynności mowy (ECSF) wydawało mi się, że problem terapii jąkania jest dla mnie już dostatecznie wyjaśniony. Im więcej pracuję z rodzinami osób z jąkaniem i z osobami jąkającymi się, tym bardziej uświadamiam sobie, że jest jeszcze wiele zagadnień do odkrycia.

Nowe spojrzenie na jąkanie

Niepłynność mowy, jąkanie, zacięcia – to nie tylko problem z płynnością wypowiedzi. Według nowoczesnego spojrzenia na jąkanie – to wieloczynnikowe zjawisko złożone z kilku komponentów. Głównymi determinantami jąkania są: etiologia\pochodzenie oraz fizjologiczny rozwój układu koordynującego programowanie i planowanie mowy, językowe możliwości osoby, zaopiekowanie lub jego deficyty ze środowiska oraz osobowość i predyspozycje charakterologiczne.

U osób z jąkaniem utrwalonym terapeuta powinien posiadać odpowiednią, szeroką wiedzę o dwóch ostatnich składnikach. Terapeuta łączący jąkanie długotrwałe, w oparciu o psychodynamiczne podejście, potrafi odpowiednio postawić diagnozę i zauważyć najważniejsze potrzeby pacjenta.

 

Istota problemu niepłynności mowy

Nie można zrozumieć istoty problemu człowieka bez uznania dwóch odrębnych, ale będących z sobą w interakcji wymiarów – poziomu rozwojowego jego osobowości i stylu utartych zachowań, reakcji przyjętych na przestrzeni lat „bycia w związku” ze swoim kłopotem. W długotrwałym jąkaniu zdarza się, iż pacjenci mają za sobą terapie działające na „objawy” niepłynności, znają techniki upłynniania mowy, uczestniczyli w turnusach, grupach J. a dalej jąkają się. Wiedza o jąkaniu nie zawsze jest wiedzą o człowieku, który się jąka.

Zadaniem terapeuty może być wspieranie pacjenta w akceptacji swoich ograniczeń, ale równolegle rozwijania poczucia sprawczości, tolerancji dla szerokiego zakresu myśli i uczuć, realistycznej samooceny, bliskości w relacjach, wrażliwości i świadomości samego siebie.

Poznanie samego siebie, zrozumienie swojej historii, sposobów reagowania w sytuacjach trudnych pomaga zmienić, to co przeszkadza w osiągnięciu szczęścia w życiu i zadowolenia z siebie.

Wierzę, że studia specjalizacyjne w Laboratorium Psychoedukacji w Warszawie pomogą mi jeszcze bardziej całościowo spojrzeć na osobę z jąkaniem, u której niepłynność jest tylko widocznym czubkiem góry lodowej ukrytych głęboko trosk. Zapraszam do kontaktu.